Szlak na Pico Ruivo

Szlak na Pico Ruivo 1862m n.p.m – najwyższy szczyt Madery, moim zdaniem jest obowiązkowym punktem do przejścia w trakcie pobytu na Maderze. Łatwy dojazd i jego genialny początkowy etap z Pico do Arieiro czyni ten szlak jednym z najbardziej malowniczych, nie tylko do przejścia ale i na szybki wypad na wschód słońca w morzu chmur.

Pico do Arieiro – Szlak PR1

Zanim wybierzecie się na szlak to przygotowałem garść podstawowych informacji na temat szlaku

Oznaczenie : PR1

Długość Szlaku : 5,6 km ( ścieżka zachodnia ) w jedną stronę

Czas przejścia : 3,3 h – u mnie to był praktycznie cały dzień ze względu na zdjęcia

Poziom Trudności – tutaj zależy od Waszej kondycji ale mamy bardzo dużo schodów jakieś 900 metrów

zejścia i wejścia na odcinku 5,6 km co uśrednia nam 2,5 km – przygotujcie się na ból w kolanach.

Praktycznie:

– Obowiązkowo latarka, część trasy prowadzi przez długie ciemne tunele

– wygodne buty trekkingowe, nawet nie myślcie o trampkach. Czasem na szczycie może znajdować się śnieg

– Woda i jedzenie – zero sklepów po drodze

– Lekki plecak – ja zrobiłem błąd i wziąłem ze sobą mnóstwo niepotrzebnych rzeczy i byłem bliski płaczu przy niektórych podejściach.

– Obowiązkowo kurtka przeciwwiatrowa

– Obowiązkowo apka mapy offline

– Obowiązkowo sprawdzić pogodę na apce od szczytów (link)

Najważniejsze z najważniejszych – przed wyruszeniem w drogę sprawdźcie pogodę, może być tak, że będzie idealna pogoda czyli słońce za chmurami i zero wiatru, a może być też tak, że pogoda będzie zmieniać się co godzinę. Ja tak miałem i zaczynałem od polara z przemianą na krótkie spodenki a kończąc na założeniu kurtki puchowej.

Parking

Szlak PR1 zaczyna się przy szczycie Pico do Arieiro. Nie dojeżdża tutaj żaden autobus więc pozostaje Wam tylko wypożyczenie auta, wykupienie wycieczki, taksówka albo na piechotę 🙂

Najłatwiej dojechać tutaj swoim autem lub zagadać z kimś w hostelu na wspólną wycieczkę.

Sprawdzajcie czasem pogodę, bo jak ja byłem pomimo słonecznej pogody to parę godzin później padał śnieg, a poprzedził ją grad. Pogoda na Maderze jest szalona.

Jak to bywa w turystycznych miejscach. Im szybciej przyjedziesz tym masz większą szansę na

znalezienie miejsca parkingowego. Parking jest duży ale zapomnijcie, że w południe znajdziecie miejsce. I obowiązkowo zostawić auto na biegu i zaciągnąć ręczny.

Szczyt Pico do Arieiro

Jak nie planujecie trekkingu na Pico do Ruivo to tutaj też będziecie bardzo usatysfakcjonowani widokami. Miejsce jest idealne na wschód jak i zachód słońca i nie musicie stąd ruszać dalej na szlak chociaż ja bardzo to rekomenduje. Zresztą zobaczcie sami jak może tutaj wyglądać o wschodzie słońca.

Szlak na Pico do Ruivo

Zaczyna się zaraz za budynkami. Jest tutaj punkt widokowy i tabliczka z oznaczeniem PR1.

Od samego początku jest ogień. A im dalej to z widoczkami jeszcze lepiej. Zależy też na jaki warunek traficie. Ja byłem trzy razy, a nie doświadczyłem żadnej inwersji chmur. Miałem względnie ładną pogodę, burzę z gradem i słoneczny poranek z diabelskim wiatrem. Z pogodą na Maderze jest czysta loteria.

Szlak na Pico do Ruivo, początkowo prowadzi w dół po wykutych schodach. Po około kilometrze szlaku docieramy do punktu widokowego Ninho da Manta. Jest to pierwszy punkt widokowy, który zrobi na Was wrażenie, lecz najbardziej spektakularny widok na Maderze dopiero przed Wami.

Po Ninho de Manta wchodzimy na grań Pedra Rija. Szlak. Odcinek jest nie do opisania. Idziemy skalną granią a z obu stron otacza nas przepaść. Dzielą nas tylko zabezpieczenia i jest to jedno z najbardziej fotogenicznych miejsc jak i takich gdzie serce mocniej bije. Jest to jedno z piękniejszych miejsc w Europie i będąc na Maderze obowiązkowe do przejścia.

Na samym końcu jest też kolejny punkt widokowy, gdzie można wystartować dronem. Co do samego latania radzę obserwować podmuchy wiatru, bo nie jednemu pilotowi w tym miejscu wiatr porwał drona.

Kolejnym punktem jest szczyt Pico do Gato. Tutaj są dwie ścieżki. Zachodnia RW, krótsza i łatwiejsza czyli wschodnia RE – dłuższa o 1,5 km z tunelami i większą ilością widoczków oraz kamiennych schodów. Ja wybrałem ścieżkę RE ( wschodnia ) – to właśnie ten odcinek mnie zmęczył najbardziej bo schodzimy tutaj prawie 800 metrów w dół, na dole jest inne powietrze i wilgotność. U mnie było parno i gorąco, więc musiałem ściągnąć ciuchy, które miałem na sobie będąc na górze.

Sam szlak na Pico Ruivo w 3D przypomina literę „W” Schodzimy, delikatnie wchodzimy, potem znów schodzimy, a następnie 800 metrów w górę. Krótki ale intensywny.

Trasa na dole jest malownicza, prowadzi nas przez tunele, i częściowo wykutą drogę na zboczu Pico da Torres. Widoki na szlaku przypominają Hawaje, chociaż podejrzewam, że tutaj warun tak się zmienia, że każdy ma inną pogodę.

Podejście pod Pico Ruivo prowadzi po metalowej drabince, a następnie po odcinku nie wiem czy to spalonego czy wysuszonego lasu. Widoki tutaj przypominają marsz po ziemi ognistej w Chile.

Przed samym szczytem jest schronisko, gdzie można się zatrzymać i ostatnia prosta na najwyższy szczyt Madery. Sam szczyt jest płaski. Dziwny. Inny niż nasze szpiczaste Polskie. Dalej jest taki balkonik na który prowadzi ścieżka i można zrobić ładną fotę. Powrót. I robimy kolejne 800 metrów w dół i 800 w górę.

Mnie na samej końcówce złapał taki grad i wiatr, że masakra. W życiu bym nie pomyślał, że grad tak może boleć. Końcówką sił doszedłem do samotnie zaparkowanego samochodu i wróciłem na dół do ludzi, knajp i piwa. To był dobry wypad, a następnego dnia droga na Pico do Arieiro została zamknięta bo w nocy spadł śnieg. A tu nie znają opon zimowych 🙂 Jak podobał Wam szlak na Pico Ruivo to zapraszam teraz na półwysep São Lourenço