Trekking na Torres del Paine

Trekking na Torres del Paine, jest wisienką na torcie podczas zwiedzania parku, lecz też jest mnóstwo innych tras i punktów widokowych, które warto zwiedzić i zobaczyć. Jeżeli planujecie wyprawę właśnie tutaj to macie szczęście bo w następnym wpisie pozaznaczam  miejscówki, które jeszcze warto odwiedzić i zatrzymać się tam na chwilę. Lecz najpierw skupmy się na szlaku prowadzącym do Torres del Paine.

Dojazd 40 km z campu Lago Pehoe zajął niecałą godzinę na parking Torres Central. Droga jest szutrowa w całym parku, więc jedziemy zawsze ostrożnie i rozważnie.  Na Torres Central, jest dość spory darmowy parking, gdzie można zostawić auto. Stamtąd ruszamy na trek.

Po drodze mijamy jeszcze coś na wzór sklepu połączonego z informacją turystyczną, gdzie można udać się do toalety, kupić pamiątkę, kawę lub browara w niesamowicie wysokiej cenie. Po minięciu budynku czeka nas 2 km żmudny marsz, gdzie mijamy zabudowania ekskluzywnych hoteli i kolejnego campu, który jest wypełniony namiotami prywatnej firmy.

[toggle title=”Toggle Title”]Hotel Las Torres Patagonia, jest najbliżej położonym hotel przy Torres, jedyne 9 km. Za Dwuosobowy pokój można zapłacić w przedziale 300/400€ . Polecam osobom, które naprawdę cenią sobie wygodę. Rezerwacji możecie dokonać pod tym linkiem.[/toggle]

Tak, jak pisałem w poprzednim tekście chciwi Chilijczycy stawiają swoje namioty na wolne miejsca w obozie. Dlatego nie ma rezerwacji na necie od paru miesięcy. Dodam tylko, że koszt wypożyczenia namiotu + śpiwór stawkowo dla nich jest bardziej opłacalny o 200/300% więcej od podstawowej opłaty za miejsce pod swój namiot.

Po minięciu hotelowych zabudowań czeka nas do przejścia most nad rzeczką. Wbita dumnie obok tabliczka informuje, że od tego momentu zaczyna się trekking. No to wyciągamy kijki i hyc. Szlak jak szlak, delikatnie pod górę, trzeba dryblować miedzy kamieniami. Równolegle do szlaku pieszego, jest szlak dla koni. Tak, jak macie za dużo kasy, to możecie wypożyczyć konika, na którego wsiadacie i wtedy lokalny Pan chwyta za lejce zwierzaka i prowadzi Was, aż pod Camp Chileno czyli do połowy drogi na Torres del Paine.

Szlak nie jest trudny. Ma nieduże podejście ale to nic trudnego jak macie wcześniejsze doświadczenie w polskich górach. Droga bardziej doskwiera na powrocie niż przy podejściu i się dłuży. Szczególnie te dwa ostatnie kilometry od mostku do parkingu. Po wejściu na pierwszy szczyt przed nami będzie przepiękna dolina, warto zatrzymać się na chwilę zjeść kanapkę i nacieszyć się chwilą.

Dalsza cześć wędrówki będzie prowadziła wąską ścieżką po lewej stronie góry, gdzie zacznie systematycznie się obniżać, aż przetniemy kolejny wiszący most i dotrzemy do Campu Chileno.
Tutaj można, złapać oddech, a w pobliskim kiosku kupić puszkę coli za 3000 CLP czyli 15 zł.

Drugi etap szlaku prowadzi nas pośród drzew i pagórków gdzie co chwila będziemy musieli wejść na delikatne przewyższenie, po to by za chwilę zejść i zaraz powtórzyć tą czynność. Moim zdaniem był przyjemny, urozmaicony naprawdę pięknym lasem.

Lecz po wyjściu z lasu, skręcamy w lewo i tutaj zaczyna się jazda. Najtrudniejsza część trasy w postaci dość stromego szlaku, który się wije pośród wielkich głazów, małych kamieni, strumyków oraz piasku.
Podejście jest naprawdę ostre ze względu, na to że na szlaku jest wolna amerykanka, łatwo go stracić z oczu dodatkowo ludzie poruszający się po nim nie znają podstaw dotyczących chodzenia po górach, kto komu ustępuje pierwszeństwo na wąskiej ścieżce i wychodzi, na to, że każdy ryje się po swojemu na szczyt lub z niego.

Szczytowanie w Torres Del Paine

[toggle title=”Nocleg na Torres Del Paine” state=”open”] Rio Serrano Hotel, jest przeznaczony dla osób, które lubią wypocząć w SPA po całodniowym trekkingu. Za Dwuosobowy pokój można zapłacić z śniadaniem w cenie zapłacimy 230€. Rezerwacji możecie dokonać pod tym linkiem. [/toggle]

Tak, to prawda co mówią, piszą i pokazują zdjęcia. Jest – był ogień. Jedna z lepszych miejscówek jakie dane było mi odkryć w całym moim życiu. I pomimo tego, że jest to koniec świata, koszt dotarcia jest drogi i sam wstęp do parku z organizacją jest bardzo czasochłonny to jednak było warto się wdrapać.

Na samym szczycie czeka na nas jeziorko o przepięknym szmaragdowym kolorze i trzy strzeliste wieże z kamieni do 600 metrów. Warunki zmieniają się z minuty na minutę. W jednym momencie czubki wież pokryte są w głębokich chmurach, które parę minut później zostają przewiane i wieże są całkowicie odsłonięte. Naprawdę był to spektakularny widok, który został przerwany przez rangera siedzącego na pobliskim kamieniu, który zaczynał wyganiać turystów spod jeziorka.

Tak, potwierdzam, na Torres Del Paine możesz przebywać maks do godziny 16.30. Potem wszyscy są skrupulatnie wypraszani przez siedzącego tam strażnika parku. Nikt nie protestuje każdy schodzi w dół. Podobno zostało to wprowadzone tym, że ostatni bus odjeżdża z Torres Center około godziny 8-mej. I trasa powrotna tak jest wykalkulowana aby każdy zdążył na ten ostatni autobus. A jak jesteście autem i próbujecie się dogadać z rangerem to też za dużo nie ugracie, takie są regulacje parku i do widzenia. Podejrzewam, że jednym momentem aby tam wejść jest nocleg w Campie Chileno i ruszenie w nocy na wschód.

Powrót zajmuje odrobinę krócej niż dotarcie ale trasa za campem staje się monotonna, a dwa ostatnie kilometry to już totalna masakra. I tyle mam w temacie do powiedzenia na temat Torres Del Paine, zapraszam w następnym wpisie do dalszej wędrówki po parku.